Strona:Karol May - Czarny Gerard.djvu/135

 Tymczasem jeden z Meksykan, którzy zaprowadzili vaquera do piwnicy, posłał na górę do Józefy służącę. Dziewczyna znalazła sennoritę w niezmienionej pozycji. Córka Corteja siedziała na krześle z głową pochyloną nad stołem; od czasu do czasu pluła krwią.
 — Wielkie nieba! Co się z panią stało, sennorita? — zapytała dziewczyna. — Czy kto sennoritę zranił?
 Józefa podniosła wolno głowę i odparła cichym głosem:
 — Chcę coś napisać. Podaj mi poduszkę.
 — To niemożliwe, aby pani mogła pisać.
 — Muszę.
 — Słyszałam, że pani złamała kilka żeber.
 Józefa powoli podniosła rękę do piersi. Jęknęła, zbladła jak trup, potem oblała się czerwienią i zaczęła kasłać, plując krwią.
 — Sprowadź jednego z moich ludzi.
 Dziewczyna odeszła; po chwili do pokoju wszedł Meksykanin.
 — Mówiliście przedtem, że złamałam kilka żeber? — rzekła Józefa, z trudem wypowiadając każde słowo.
 — Tak jest, sennorita, — odparł.
 — Gdzie mieszka najbliższy lekarz?
 — W Saltillo, albo w Castanuela. Tak mi się zdaje, ale pewny nie jestem.
 — Jak to daleko stąd?
 — Podróż tam i z powrotem potrwa trzy dni.
 — Tak długo nie mogę czekać. Czy znacie

129