Strona:Karol May - Czarny Gerard.djvu/136

wszystkich ludzi w hacjendzie? Niema wśród nich przypadkiem lekarza?
 Pytanie to pozornie tylko było dziwaczne. Tam na drugiej półkuli, los rzuca ludzi w różne środowiska i sytuacje.
 — Lekarza niema, lecz jest chirurg, — odparł Meksykanin, postanowiwszy uniknąć słowa balwierz.
 — Chirurg, ale właśnie potrzebuję chirurga. Któż nim jest?
 — Mój towarzysz, który był tu niedawno na górze wraz ze mną.
 — Ten, który trzymał vaquera, potrafi zestawić złamane żebra?
 — Ależ to specjalista. Wyprostował już niejedno złamane żebro.
 — Sprowadźcie go więc.
 Po krótkiej chwili Meksykanin sprowadził towarzysza; ten wszedł do pokoju z pewną siebie miną.
 Józefa ledwie się trzymała na krześle.
 — Jesteście chirurgiem? — zapytała.
 — Troszeczkę — odparł.
 — Umiecie leczyć złamane żebra?
 — Naturalnie.
 — Zbadajcie mnie więc.
 Ułożyli Józefę w hamaku. Stosownie do zwyczajów, panujących w kraju, nosiła lekkie suknie, badanie więc nie sprawiało trudności.
 Zacisnęła zęby, mimo to kilka razy jęknęła z bólu.
 Nareszcie skończył badanie wrzekomy chirurg.
 O anatomji nie miał większego pojęcia, aniżeli

130