Strona:Karol May - Czarny Gerard.djvu/16

 Francuzi walili konno. Nawet piechurów wsadzono na siodła. Pędzili w pełnym galopie, a zatrzymali się dopiero tuż przed fortem. Około pięćdziesięciu jeźdźców odłączyło się od reszty i kłusem pognało w kierunku otwartych bram fortu.
 Gdy już od bram dzieliło ich zaledwie dwadzieścia kroków, wyszedł naprzeciw Sternau, sam, bez eskorty.
 Oddział prowadził kapitan. Na widok dorodnej postaci Sternaua, ubranej w bogaty strój meksykański, odruchowo zatrzymał konia.
 — Czego tu chcecie, messieurs? — zapytał Sternau uprzejmie, lecz z powagą.
 — Chcemy się dostać do fortu — odparł kapitan.
 — Przybywacie w pokojowych zamiarach?
 — Oczywiście.
 — Możecie więc wjechać do fortu. Proszę jednak przedtem o wydanie broni.
 — Do stu piorunów! Kimże jesteście, że przemawiacie do mnie w ten sposób?
 — Jestem komendantem fortu.
 Kapitan ukłonił się ironicznie.
 — Co za honor, co za cześć, panie kolego! Wieluż to ludzi ma pan pod swemi rozkazami? Pięciu, sześciu?
 — Sześciu wystarczy mi w zupełności.
 — Jakąż rangę pan posiada?
 — Niech się pan o tem przekona zapomocą rapiru.
 — Zachowując wszelkie obowiązujące formy, wzywam pana do oddania mi fortu.

10