Strona:Karol May - Czarny Gerard.djvu/18

Bystry obserwator mógł zauważyć ciemną linję, posuwającą się zwolna od lewej ku prawej stronie.
 — To Apacze — rzekł Sternau.
 — Otoczą wrogów półkolem.
 — Zużyją na to przynajmniej kwadrans czasu, jeżeli nie chcą, aby nieprzyjaciel dojrzał ich zbyt wcześnie.
 — Francuzi ich nie zobaczą; stoją zbyt głęboko — rzekł Gerard. — Zdaje mi się, że powzięli jakąś decyzję.
 — Chcą atakować znowu — wtrącił Mariano, stojący obok.
 Miał rację. Francuzi zsiedli z koni, odprowadzili je wtył, zatknęli bagnety na karabinach. Utworzyli półkole, chcąc zaatakować fort od strony rzeki. Sternau rozkazał dwom mieszkańcom fortu, aby obserwowali brzeg i dali znać gdyby nieprzyjaciel chciał stamtąd ruszyć na fortecę.
 Zbliżył się oficer na koniu. Na końcu pałasza powiewała biel chustki. Zatrzymał się na odległości strzału. Był to komendant.
 — To sam major — rzekł Gerard na jego widok.
 — Znacie go? — zapytał Sternau.
 — Tak jest. Pozwolicie, abym z nim pomówił?
 — Owszem.
 — Zejdę do niego.
 — To niebezpieczne.
 — Wcale nie. Pozostaję przecież pod ochroną waszych karabinów.
 — Idźcie w takim razie.
 Sternau polecił otworzyć bramę. Gerard wziął

12