Strona:Karol May - Czarny Gerard.djvu/20

 — To śmieszne! Nie będziecie wszak mieli do litości okazji.
 — W takim razie rozpoczynamy atak!
 Major zdjął z rapira chusteczkę — Francuzi ruszyli na Gerarda. Był to postępek niecny, bowiem Gerard, który występował w roli parlamentarza, nie miał czasu się cofnąć. Major nacierał nań ostro.
 — Masz, chłopie, zapłatę za wszystko! — zawołał i zamierzył się.
 Nie znał Gerarda. Myśliwiec odparował uderzenie lufą strzelby. Ściągnął jeźdźca z siodła gwałtownym ruchem i wyrwał mu rapir.
 — Umieraj, zdrajco! Oto jak was wszystkich zniszczymy!
 Cisnął majora na ziemię i wpakował mu aż po rękojeść rapir. Przeszedłszy przez ciało, rapir utkwił w ziemi. Wrogowie dali salwę karabinową. Chcąc uniknąć kuli, Gerard zaczął się wdrapywać po skale.
 — Chodźcie przez bramę! Prędko! Prędko! — rozległy się wołania z murów.
 — Za późno — odparł Gerard. — Stoję tu mocno.
 Ukrył się za jedynem drzewem, które stało obok obwarowań na górze. Położył się na ziemi i zaczął ostrzeliwać zbliżających się Francuzów.
 — Ten człowiek szuka śmierci — rzekł Sternau do Mariana.
 — Tak mi się zdaje — odparł tamten. — Nie wiesz dlaczego?
 — Wiem; musimy mu pomóc. Nie powinien zginąć. Chodź!
 Załogę fortu tworzyła tylko garstka, ale tacy mę-

14