Strona:Karol May - Czarny Gerard.djvu/45

 Sternau ukląkł obok i, zbadawszy ją, odparł:
 — To tylko omdlenie.
 — A córka Miksteków? — zapytał Bawole Czoło.
 Sternau zbadał zkolei Karję i rzekł:
 — Poważne zmiażdżenie. Musimy wyczekać.
 — Jeżeli umrze, Bawole Czoło położy na jej grobie sto francuskich skalpów, — rzekł wódz groźnie.
 — Sennor, zobaczcie, co się dzieje z mem dzieckiem! — błagał Pirnero.
 Sternau spełnił i to życzenie. Po chwili rzekł:
 — Zemdlała również.
 Podszedł teraz do hrabiego, który po uderzeniu kolbą wracał powoli do przytomności. Zbadawszy don Fernanda, Sternau spojrzał na Gerarda i rzekł ponuro:
 — Na Boga, jeszcze nigdy w życiu nie widziałem tylu ran na ciele jednego człowieka. Trzeba mu zrobić opatrunek, aby zapobiec dalszemu upływowi krwi.
 — Żyje jeszcze? — zapytał Mariano.
 — Tak jest. Później będzie można określić czy rany są śmiertelne. Weźcie go na ręce, przyjaciele, i zanieście na łóżko.
 Bitwa była skończona, mogli więc nieść pomoc rannym i omdlałym.
 Zabici w gospodzie żołnierze zostali złożeni w wspólnym grobie, w którym spoczęli również ci, którzy śmierć ponieśli w walce. — —

39