Strona:Karol May - Czarny Gerard.djvu/48

 — Ty również — odparł Niedźwiedzie Oko, odrazu zgadując zamiary starszego brata i ciesząc się z nich serdecznie.
 — Barwy wojownika zakrywają twą twarz — ciągnął Niedźwiedzie Serce.
 — To prawda, nie widać jej, — potwierdził Niedźwiedzie Oko.
 — U naszych nóg płynie woda.
 — Farba ustępuje przed wodą.
 — Czy chcesz mi pokazać swą twarz?
 — A ty swoją?
 Skoczyli ku wodzie. Zmyli niebieską, czerwoną i czarną farbę, maskującą ich twarze. Potem wrócili na brzeg i zaczęli się nawzajem sobie przyglądać. Byli do siebie bardzo podobni.
 — Twarz twoja jest piękna — rzekł Niedźwiedzie Serce.
 — Ty masz oblicze wielkiego wodza.
 — Nie jestem wodzem, tylko bratem twoim.
 Byli szczęśliwi; cieszyli się jak dzieci, które idą za głosem serca.
 — Nie widziałem cię przez szesnaście zim — rzekł Niedźwiedzie Oko.
 — Byłeś dzieckiem, gdym stąd odchodził.
 — Ty zaś wielkim wodzem. Dlaczego nie powracałeś?
 — Powiem ci to później. Gdy odchodziłem, ojciec nasz żył jeszcze.
 — Umarł.
 — Jaką śmiercią?
 — Zginął w walce, kładąc jedenastu Komanczów.

42