Strona:Karol May - Czarny Gerard.djvu/49

 — Odszedł więc do Wiecznych Ostępów, gdzie usługiwać mu będą dusze Komanczów. Będą tam jego niewolnikami. Czuwałeś przy nim, gdy dusza jego opuszczała ciało?
 — Umarł z głową opartą na moich kolanach. Ostatniem jego słowem było twe imię.
 Niedźwiedzie Serce milczał przez chwilę, głęboko wzruszony.
 — Czy wystawiłeś mu grobowiec? — zapytał po chwili.
 — Wystawiłem. Siedzi na swoim koniu, obwieszony wszystkiemi skalpami, i trzyma broń w ręku.
 — Odwiedzę grobowiec; pomodlę się do Wielkiego Manitou. Z jego śmiercią dzieci Apaczów straciły wielkiego wodza i dobrego ojca.
 — Prosiły mnie, abym został jego następcą.
 — Zostałeś nim?
 — Nie zaraz; byłeś przecież godniejszy ode mnie. Dzieci naszego plemienia żyły przez pięć wiosen i pięć zim bez wodza. Ponieważ nie powracałeś, nie mogłem dłużej opierać się ich prośbom, choć nadal nie zaniechałem poszukiwań.
 — Nie traciłeś nadziei, że mnie znajdziesz?
 — Szedłem za twoim śladem, dopóki go nie zgubiłem. Dowiedziałem się, że widziano cię po raz ostatni w Guaymas.
 — To prawda. Szczegółów dowiesz się później.
 — Od dzisiaj będziesz wodzem.
 — Nie.
 — Jesteś starszy wiekiem.
 — Tyś równie mężny jak ja.

43