Strona:Karol May - Czarny Gerard.djvu/51

 — Nie widzi już blasku słońca.
 — O Manitou! Oślepła? — zapytał Niedźwiedzie Serce, przerażony. — Od kiedyż to?
 — Od dwóch zim i jednego lata.
 — Kto winien temu, że utraciła światło oczu?
 — Zły duch dotknął ją swym oddechem i położył na oczy zasłonę.
 — Co powiada czarownik?
 — Dał jej wiele lekarstw. Przygotował słodkie i gorzkie napoje; kładł różne liście i korzenie, lecz zły duch nie chce ustąpić.
 — Znam pewien środek, może będzie skuteczny. Mam białego przyjaciela, który posiada moc leków i wielkim jest czarodziejem.
 — Blada twarz? Zły duch nie ustępuje przed żadną bladą twarzą.
 — Uff! Ale ta blada twarz jest przynajmniej tyle warta, co czterej czerwoni wodzowie.
 Niedźwiedzie Oko spojrzał na brata ze zdumieniem. Rzekł:
 — Czy brat mój żartuje?
 — O nie! Ta blada twarz już niejednemu ślepemu pozwoliła ujrzeć słońce.
 — Jak się nazywa ten człowiek?
 — Sternau.
 — Obce, nieznane mi nazwisko. To na pewno jedna z tych wielu bladych twarzy, podobnych do siebie, jak źdźbła trawy na sawanie.
 — Czy znasz imię Matava-se?
 — Władcę Skał? Któżby go nie znał? Był wielkim strzelcem w górach i w sawanie.

45