Strona:Karol May - Czarny Gerard.djvu/52

 — Władcę Skał nazywają w ojczyźnie Sternauem. Razem odeszliśmy i razem wrócili.
 — Uff! Władca Skał jest twym przyjacielem? — zawołał Niedźwiedzie Oko niezwykle ucieszony i zdumiony zarazem.
 — Tak.
 — Gdzie przebywa?
 — Tutaj. Był komendantem fortu; odparł atak Francuzów.
 — Kiedyż przybył do fortu?
 — Dziś o świcie.
 — Czy ma wielu wojowników dokoła siebie?
 — Nie. Lecz wszyscy są bardzo dzielni i sławni.
 — Jakże się nazywają?
 Niedźwiedzie Serce odparł z łagodnym uśmiechem:
 — A więc: Schosch-in-liett.
 — Schosch-in-liett? Ty, Niedźwiedzie Serce?
 — Tak. Spędziłem z nim szesnaście zim na wyspie, otoczonej wielką wodą. Opowiem wszystko później. Oprócz mnie towarzyszą mu Piorunowy Grot i Bawole Czoło.
 — To sławni wojownicy.
 — Zobaczysz jeszcze innych. Sternau odczynia wszystkie choroby. Małym nożykiem wykrawa w ślepem oku dziurę, aby światło słoneczne mogło się przez nią przedostać.
 Niedźwiedzie Oko wyciągnął przed siebie ręce i rzekł:
 — Brat powinien mówić bratu prawdę.
 — Mówię ją bratu.

46