Strona:Karol May - Czarny Gerard.djvu/55

 — Zna ją — odparł zapytany.
 — Właściciel hacjendy odwiedził mnie niegdyś, gdym był jeszcze sędzią najwyższym, i opowiadał o jakichś zaginionych ludziach, wśród których był i Niedźwiedzie Serce. — Na tem urywając, Juarez zapytał: — Czy Apacze zdobyli dziś dużo skalpów i łupów?
 Przeskakiwał świadomie z tematu na temat; sam wywodząc się z Indjan, wiedział, że Indjanie niechętnie dają się wypytywać.
 — Niedźwiedzie Oko darował łupy wojownikom, więc nie wie, czy są wielkie, — brzmiała dumna odpowiedź.
 — Zdobyto w każdym razie trzysta strzelb, nieprawdaż?
 Niedźwiedzie Oko potwierdził skinieniem głowy.
 — I tyleż koni z amunicją?
 Niedźwiedzie Oko znowu skinął głową.
 — Czy brat mój chce ten łup sprzedać?
 Wódz zaprzeczył ruchem głowy i odparł:
 — Wojownicy Apaczów potrzebują strzelb, ołowiu i patronów.
 — Masz rację. A konie możesz mi sprzedać?
 — Należą do wojowników. Zapytaj ich!
 — Muszę się udać do Chihuahua. Czy brat mój Niedźwiedzie Oko będzie mi towarzyszył?
 — Tak; dał przecież słowo.
 — Wypędzimy stamtąd Francuzów. Przedtem jednak musimy odpocząć. Słyszałem, że w forcie jest venta. Zamieszkam w niej. Czy odprowadzą mnie moi bracia?
 Zamiast odpowiedzi zbliżyli się obydwaj Apacze

49