Strona:Karol May - Czarny Gerard.djvu/57

 — Będę mógł dostać co do zjedzenia i wyspać się?
 — Równie dobrze, jak w stolicy.
 — Zaprowadźcie mnie więc do pokoju i zajmijcie się koniem.
 Juarez zsiadł z konia, oddał go jednemu z vaquerów i wszedł z gospodarzem na górę. Obydwaj wodzowie zatrzymali się w szynkowni.
 Pirnero zaprowadził Juareza do najobszerniejszego pokoju, który nazywał salonem. Ten sam właśnie pokój przygotował dla Czarnego Gerarda. Gdy weszli, z kanapy podnieśli się hrabia i Mariano. Sternau krzątał się pod ścianą.
 — Oto wasz pokój, sennor, — rzekł Pirnero.
 Juarez popatrzył ze zdumieniem i odparł:
 — Ależ tu ktoś już mieszka. Któż to jest? Któż to być może?
 Przyjrzawszy się staremu hrabi, zawołał ze zdumieniem, nie wierząc własnym oczom:
 — Czy podobna, to hrabia Fernando de Rodriganda? Ależ nie, to być nie może! Człowiek ten umarł przecież przed wielu laty i został pogrzebany. To podobieństwo graniczy z cudem!
 Hrabia rzekł:
 — Nie myli się pan, sennor Juarez. Jestem tym, o którym pan mówił przed chwilą.
 — Nie może być! Przecież już pana dawno pochowano?
 — Pochowano mnie, lecz nie umarłem.
 — Nie rozumiem sennora.
 — Zaraz mnie pan zrozumie, sennor. Bogu nie-

51