Strona:Karol May - Czarny Gerard.djvu/60

 — Pan jest chyba wszechwiedzący?
 — O nie; tylko bardzo uważny.
 — Któż to jest ta Rezedilla? — zapytał Juarez, zaciekawiony.
 — To córka gospodarza.
 — Ach tak! Kocha ją?
 — Mocno i szczerze — odparł Sternau. — Popatrzcie na niego, sennor!
 Potężny strzelec, były garrotteur, leżał jak woskowa figura. Wydałoby się, że w żyłach jego nie płynie ani jedna kropla krwi.
 Juarez załamał ręce; w oczach zalśniły łzy. Podał Sternauowi rękę i szepnął:
 — Będziecie naprawdę wielkim człowiekiem, jeżeli uda wam się go uratować. Zaskarbicie sobie mą dozgonną wdzięczność. Teraz odchodzę; nie chcę przeszkadzać.
 Na korytarzu czekał Pirnero, aby dać Juarezowi inny pokój.
 Gdy tam weszli, prezydent zapytał oberżystę:
 — Macie rodzinę?
 — Córkę.
 — Ile macie lat?
 — Hm. Tego nie wiem dokładnie. Trochę więcej aniżeli czterdzieści, może nawet już pięćdziesiąt, lub sześćdziesiąt; w każdym razie nie o wiele więcej.
 — Cóż się stanie z gospodą i sklepem po waszej śmierci?
 — Odziedziczy wszystko Rezedilla.
 — Da sobie radę z całem przedsiębiorstwem?

54