Strona:Karol May - Czarny Gerard.djvu/62

 Jasną było rzeczą, że prezydent tylko żartuje, ale Pirnero uniósł się; przyjął to poważnie.
 — Gdybym tylko wiedział, co pan chce począć z moim przyszłym zięciem!
 Juarez odparł tajemniczo, namaszczonym tonem:
 — Jak wam wiadomo, walczę z Francuzami. Wraz z nimi musi zniknąć z powierzchni ziemi cień cesarza, który nazywa się Maksymiljan.
 — To zupełnie jasne.
 — Gdy się to stanie, będę niepodzielnie panować nad całym krajem. Chciałbym mieć wtedy w tych stronach dobrego dyplomatę, którego zięć potrafi mi być wiernym pod względem politycznym i na którego mógłbym liczyć w każdej sytuacji.
 — Gdzież, u licha, mam w tej chwili znaleźć takiego zięcia? Przecież to sprawa djablo trudna. Może mi pan zaproponuje jednego, lub dwóch?
 — To również sprawa djablo trudna.
 — Znam wprawdzie takiego — nazywa się Sępi-Dziób — ale szelma pluje jak sto djabłów.
 — Sępi-Dziób, sławny trapper? Skąd go znacie?
 — Jest tutaj. Walczył nawet razem z nami.
 — Muszę go zobaczyć. To podobno pocieszne stworzenie! Powiadacie, że pluje zbyt mocno?
 — Straszliwie; nie do wytrzymania! Nie chcę go za zięcia!
 — Któż tu jeszcze bywa?
 — Czarny Gerard.
 — Czy również pluje? A może ma jakiś inny defekt?
 — Nie. To dzielny chłop. Ale obszedłem się z nim

56