Strona:Karol May - Czarny Gerard.djvu/66

 Stary usiadł przy oknie, pokrzepiając osłabione serce szklaneczką julepu. Rezedilla sprzątała ze stołu.
 Po chwili milczenia Pirnero rzekł:
 — Rezedillo!
 — Słucham.
 — Spojrzyj na mnie!
 Przybrał poważny, uroczysty wyraz twarzy. Rezedilla spojrzała ze zdumieniem.
 — No i cóż? — zapytał. — Jakże wyglądam? Jakie na tobie robię w tej chwili wrażenie?
 Rezedilla znała doskonale słabostki ojca, odparła więc:
 — Wyglądasz, ojcze, jak wielki dyplomata.
 — Naprawdę? Dowiodłaś w tej chwili, że jesteś sama dyplomatką. Zmysł dyplomatyczny odziedziczyłaś po mnie. Przechodzi z ojca na córkę. Posłuchaj mnie: wreszcie zostanę teściem!
 Pirnero wypowiedział te słowa z taką powagą i godnością, że Rezedilla z trudem stłumiła śmiech.
 — Skądże wiesz o tem, ojcze?
 — Od prezydenta Juareza. Z jego własnych ust!
 Tego było Rezedilli za wiele. Patrząc ze zdumieniem na ojca, zawołała:
 — Od Juareza? Żartujesz chyba!
 — Ani mi się śni. Powinnaś wiedzieć, że tak wybitnemu dyplomacie, jak ja, nietrudno załatwić najcięższą sprawę. Poprostu prosiłem prezydenta, aby się postarał dla mnie o zięcia. Juarez przyrzekł. Powiedział nawet zupełnie otwarcie, kogo uważa za najodpowiedniejszego.
 Rezedilla zarumieniła się.

60