Strona:Karol May - Czarny Gerard.djvu/73

wych i północnych stanach czeka go zguba bez względu na to, czy się dostanie w ręce Francuzów, czy moje.
 Rozmowę przerwał Pirnero. Otworzył drzwi i odezwał się:
 — Sennor Sępi-Dziób chce mówić z prezydentem Juarezem.
 Po tych słowach oberżysta się cofnął.
 Juarez postąpił kilka kroków naprzód.
 — Wyście Sępi-Dziób, poszukiwacz ścieżek? Przybywacie w tajnej misji?
 — O nie! — odparł zapytany. — Ci panowie wiedzą już, w jakiej sprawie przybywam, sir.
 Juarez przyglądał się Amerykaninowi badawczo. Wskazując krzesło, rzekł po chwili:
 — Siadaj pan, sennor. Przypuszczam, że ma pan dla mnie jakieś wiadomości.
 Strzelec spojrzał na prezydenta równie badawczo, jak Juarez na niego, i ściągnął usta, aby wypluć nieco tytoniu. Przyszło mu jednak na myśl, że plucie w obecności prezydenta Meksyku jest nieprzyzwoitością. Zrezygnował więc z przyzwyczajenia i rzekł:
 — Według moich kalkulacyj ma pan rację, sir. Mam panu istotnie coś do zakomunikowania.
 — Od kogóż przynosicie, sennor, wieści? — zapytał Juarez.
 — Od pewnego Anglika.
 — Od Anglika? Oczekuję istotnie bardzo ważnej wiadomości od pewnego Brytyjczyka.
 — Kalkuluję, że to ja właśnie przynoszę oczekiwane wiadomości.
 — Jak się nazywa ten Anglik?

67