Strona:Karol May - Czarny Gerard.djvu/83

 — Czy tak z nim źle?
 — Stan bardzo poważny.
 — Boże mój, Boże. Więc niema ratunku?
 Wyszeptawszy te słowa, wybuchnęła łzami przerażenia i rozpaczy.
 — Bóg jest litościwy. Lecz w tym wypadku oprócz Boga musi ratować Gerarda i lekarz.
 — Któż nim jest?
 — Miłość.
 Rezedilla zbladła jeszcze bardziej. Po chwili oblała się ponsem. Łkała głośno, coraz gwałtowniej.
 Sternau ujął ją za rękę i rzekł łagodnym, spokojnym głosem:
 — Rezedillo, on chciał umrzeć!
 — Gerard, czy być może? — zapytała głosem, przesiąkniętym łzami.
 — Tak jest. Szukał śmierci rozmyślnie. Wszyscy walczyli za szańcami, on jeden zmagał się z wrogiem w otwartem polu.
 — Boże mój! Dlaczego, dlaczego?
 — Nie wiem. Może pani to zrozumie, lub przeczuje. Wystawiał pierś na kule nieprzyjaciół. Dokonawszy cudów waleczności, znalazł się w morzu krwi. — Dlaczego nienawidzi go pani?
 — Ja go nienawidzę?
 Rezedilla zakryła twarz rękami; bolesne łkanie odebrało jej mowę.
 — Zna go pani dawno? — zapytał Sternau.
 — Niezbyt dawno, lecz dobrze.
 — Niewiadomo pani, gdzie mieszkał przedtem?
 — W Paryżu.

77