Strona:Karol May - Czarny Gerard.djvu/88

Za chwilę skręcimy w lewo, wtedy będzie można zsiąść z koni.
 — Nie widzę hacjendy.
 — Patrzcie dobrze w lewą stronę. Czy widzicie ciemne pasma na horyzoncie? To las.
 — Las? Chcecie więc w lesie zsiąść z koni? Dałem wam ludzi, aby pobrać łupy, a nie poto, aby się tłuc po lasach.
 — Któż od was tego wymaga? W lesie zatrzymamy się na krótko.
 — Zbyteczna zwłoka.
 — Tak uważacie? A jeżeli Francuzi kwaterują w hacjendzie?
 — Do pioruna, macie rację! Wszędzie ich pełno. Ale hacjenda leży na ustroniu. Czegóż Francuzi mieliby tam szukać?
 — To prawda, leży na odludziu, ale w każdym razie niedaleko zdobytej Monclovy. Nie byłoby więc nic dziwnego, gdyby nieprzyjaciel zajął hacjendę i rozlokował tam przednie straże.
 — Przypuszczam, że straże te nie byłyby zbyt silne.
 — Trudno przewidzieć. Trzeba się jednak i z tem liczyć, że nieprzyjaciel obwaruje hacjendę.
 — Może macie słuszność. Wyślijmy więc kogoś na zwiady. Musimy jednak jechać ostro, aby jak najszybciej dotrzeć do lasu. — —
 Hacjenda del Erina wyglądała tak samo, jak przed laty, z tą tylko różnicą, że była w ręku Francuzów.
 Za czemś w rodzaju obwarowania stał posterunek

82