Strona:Karol May - Czarny Gerard.djvu/90

 — Aż do Chihuahua — odparł hacjendero, tłumiąc westchnienie.
 — Tak jest. Słyszeliście również, że eks-prezydent Juarez uciekł aż na kresy kraju?
 — Tak. Schronił się w El Paso del Norte.
 — Zadaniem naszem było przepędzić go stamtąd. Postanowiliśmy albo wziąć Juareza do niewoli, albo też przegnać do Ameryki Północnej. To się nareszcie stało.
 — Naprawdę? Dostał się do niewoli?
 — Niestety, nie.
 — A więc przestąpił granicę?
 — Tak jest. Jak mi donoszą, Paso del Norte dostało się w nasze ręce. Znacie fort Guadelupę, leżący nad Rio Grande?
 — Owszem, znam, — odparł hacjendero, przysłuchujący się kapitanowi z wielką uwagą.
 — Guadelupa wpadła nam również w ręce. W ten sposób jesteśmy panami całej granicy północnej. Jak mi donoszą w piśmie, wręczonem przed chwilą przez żołnierza, odnieśliśmy cały szereg zwycięstw. Zdobył liśmy Paso del Norte i Guadelupę, w pewnym wąwozie wybiliśmy co do nogi oddział, złożony z tysiąca strzelców i Apaczów, ponadto wzięliśmy do niewoli niejakiego Hannerta, generała Stanów, który wiózł pieniądze dla Juareza.
 Ukrywając z trudem przerażenie, Arbellez zapytał:
 — Jesteście już w posiadaniu tych pieniędzy?
 — Oczywiście. Piszą mi, właśnie, że to sumka paru miljonów.
 — Winszuję, sennor capitano.

84