Strona:Karol May - Czarny Gerard.djvu/93

 — Może dziś, może jutro. To trudno przewidzieć. Rozkaz z głównej kwatery dociera do tego odludzia po kilku dniach. Adieu, monsieur.
 Kapitan wyszedł. Nie uświadamiał sobie wcale, że planowana ofensywa i zbrojne pogotowie przeczą zwycięstwom, o których opowiadał. — —
 Arbellez i Marja Hermoyes pozostali sami z wrzekomym vaquerem.
 — No i cóż, mój przyjacielu? Mam nadzieję, że jesteś ze mnie zadowolony, — rzekł hacjendero. — Dla ciebie wszak dopuściłem się kłamstwa.
 — Dzięki wam, sennor, — odparł nieznajomy. — Mam wrażenie, że zdołam usprawiedliwić to drobne kłamstwo. Fakt, iż wasza hacjenda została obsadzona przez Francuzów, zaskoczył mnie.
 — Nie wiedziałeś o tem?
 — Nie. A kiedy się dowiedziałem, nie przyszło mi na myśl, iż Francuzi zechcą mnie przesłuchiwać. Żądać dokumentów i świadectw w Meksyku, to rzecz niesłychana!
 Zaczął się śmiać głośno; Arbellez wtórował.
 — A teraz powiedz mi, kim właściwie jesteś, — rzekł w końcu.
 — Nazywam się Armandos. Przybywam z Oaxaca.
 — Z Oaxaca? Stamtąd, gdzie wybuchło powstanie?
 — Słyszał pan zapewne o generale Porfirio Diazie?
 — Bardzo wiele. To najwierniejszy, najwaleczniejszy generał w całym Meksyku i podobno człowiek niezwykle uczciwy, a takiego, niestety, rzadko spotyka się w naszym kraju.

87