Strona:Karol May - Czarny Gerard.djvu/95

 — Racja, drogi przyjacielu. Będziesz się musiał dowiedzieć, gdzie Juarez obecnie przebywa.
 — Pojadę do El Paso; mam nadzieję, że się tam dowiem.
 — Ależ to niebezpieczna sprawa.
 — Przywykłem do niebezpieczeństw.
 — Spodziewam się. Tchórzowi Diaz nie powierzyłby tak ważnej misji. Masz dobrego konia?
 — Znośnego, ale wyczerpała go długa droga.
 — Rozejrzyj się za innym po moich stadninach.
 — Dziękuję, sennor. Opowiem Juarezowi, że okazał mi pan pomoc. Gdzie się tutaj mam rozgościć?
 — To w zupełności zależy od ciebie. Czy jesteś istotnie tylko vaquerem?
 — Hm. Musiałem tak powiedzieć.
 — W takim razie musisz w dalszym ciągu grać tę rolę. Przyjąłem cię na służbę — przystaniesz więc do vaquerów. Sypiają albo w suterenie, albo przed domem, pod gołem niebem.
 — Będę mógł swobodnie się poruszać?
 — Oczywiście. Ponieważ jednak jesteś vaquerem, nie możesz tutaj dłużej pozostać. Moi ludzie dadzą ci posiłek. Czy masz jeszcze jakieś życzenie?
 — Nie potrzeba mi nic, prócz spokoju i lepszego konia. Ponieważ przyrzekliście mi jedno i drugie, niczego więcej nie pragnę.
 Gdy się drzwi za nieznajomym zamknęły, Marja Hermoyes rzekła:
 — Sennor, czy zdaje sobie pan sprawę, że ryzykujesz wiele? Gdyby Francuzi odkryli, że człowiek ten jest wysłannikiem Diaza?

89