Strona:Karol May - Czarny Gerard.djvu/97

 Rozciągnąwszy się na trawie i owinąwszy kocem, udawał, że śpi. Nikt nie zwracał nań uwagi co było mu bardzo na rękę.
 Nadeszła północ. Vaquerzy spali snem głębokim. Armandos mógł się oddalić, nie korcąc niczyjej ciekawości. Z obawy, by go nie zauważył francuski posterunek, obszedł straże dokoła, a potem ruszył wprost przed siebie.
 Po niedługim czasie spostrzegł jakąś ciemną masę.
 — Stać! Kto tam? — rozległo się teraz.
 Tą ciemną masą byli zbici ludzie, których szukał.
 — To ja, Armandos, — odparł.
 — Nareszcie.
 Słowo to rzucił Cortejo. Zbliżył się do Armandosa wraz z córką i Meksykaninem szpetnej powierzchowności.
 — Jak się zapowiada? — spytał.
 — I źle i dobrze — odparł goniec. — Hacjenda jest w ręku Francuzów. Naliczyłem ich około trzydziestu.
 — To wcale nieźle. Któż dowodzi?
 — Powiem capitano, który niezbyt wygląda na bohatera.
 — Poradzimy z nim sobie. Dlaczego obsadzili właśnie hacjendę del Erina?
 — Uważają ją za najbardziej wysuniętą placówkę przednią.
 — To niedobrze. Stało się tak, jak przypuszczałem. Hacjenda leży nad granicą. Jeżeli ją zabierzemy Francuzom, przyślą nowe siły i będziemy mieli znowu walkę.

91