Strona:Karol May - Czarny Mustang.djvu/110

—  76   —

 — Nie! — twierdził mimo to zapytany.
 — Wleźliście do domu inżyniera?
 — Nie!
 — Kiedy potem chcieliście strzelby pochować, odebrali je wam Indyanie?
 — Nie! — zaprzeczył Chińczyk po raz trzeci, ale z mniejszą pewnością siebie niż poprzednio.
 — Człowiecze, ja cię ostrzegam! Twój towarzysz kazał ci się wprawdzie wypierać, ale bądź raczej otwarty!
 — Kiedy mi kazał, sir?
 — Kiedy wstawaliście z swoich miejsc.
 — Ja o niczem nie wiem, sir!
 — Kłamiesz, słyszałeś przecież, jak do ciebie po cichu powiedział: „szuet put tek“!
 — Tak, on to powiedział.
 — A co znaczą te chińskie słowa?
 — „Chodź, idziemy razem“! Mój towarzysz powiedział to, ponieważ mieliśmy iść za wami.
 — Słuchaj, ty jesteś chytrzec, ale mnie nie oszukasz! Chodź znaczy „lai“, a iść znaczy „k’iu“; „szuet put tek“ zaś znaczy „nie wyjawić niczego“. Czy i temu zaprzeczysz?
 Chińczyk, który stał jeszcze pod szynkwasem, trzymał się dotąd za bolący policzek, a teraz załamał ręce z przerażeniem. Drugi natomiast cofnął się o dwa, czy trzy kroki, wpatrzył się w myśliwca szeroko rozwartemi oczyma i spytał, jąkając się ze strachu:
 — Jakto? Wy... wy... umie... umiecie po chińsku mówić?
 Old Shatterhand skorzystał z tego przerażenia, pytając czemprędzej:
 — Kto był tym Indyaninem, który wam strzelby odebrał?
 Chińczyk wpadł bezmyślnie w pułapkę i odrzekł bez zastanowienia:
 — Nazwał siebie Czarnym Mustangiem, wodzem Komanczów.