Strona:Karol May - Czarny Mustang.djvu/113

—  79   —

 — Co? Czy to możliwe? — spytał inżynier. — A gdyby nawet tak było, to nie panują tu pojęcia chińskie, lecz nasze prawa. Żeby za taką niecną kradzież utracili tylko włosy, na to ja nie mogę się zgodzić!
 — Nie tylko włosy, lecz także honor, sir! — wtrącił Old Shatterhand.
 — Pshaw, honor! Ci złodzieje dowiedli, że byli bez honoru, a czego się nie ma, tego nie można utracić. Ukaraliście ich na swój sposób, a ja dodam do waszej kary uzupełnienie.
 — Jakie?
 — Wypędzę ich, gdyż nie mogę łotrów trzymać w służbie u siebie.
 — Nie będziecie potrzebowali ich wypędzać.
 — Nie? Jakto?
 — Ponieważ brak warkoczy uniemożliwia im pobyt tutaj. Nie pokażą się już więcej i znikną pewnie tej nocy.
 — Jeśli tak, to jestem zadowolony. Muszę jednak uważać, żeby mi razem z nimi inne rzeczy nie zniknęły. Te dwa warkocze zachowam sobie na pamiątkę tego zajmującego wieczoru.
 Schylił się, aby je podnieść, lecz Old Shatterhand wziął mu je z ręki i rzekł:
 — Pozwólcie, sir! Te warkocze ofiarujemy komuś zupełnie innemu.
 — Tak? A komu?
 — Tokwi Kawie, wielkiemu i sławnemu wodzowi Komanczów.
 — Jemu? A to dlaczego?
 — Aby go zawstydzić i rozzłościć.
 — Nie rozumiem tego.
 — A jednak to dość łatwo zrozumieć. Winnetou dał ręką znak skalpowania, żądając w ten sposób warkoczy dla pewnego określonego powodu. Jesteście chyba teraz przekonani, że Czarny Mustang chce napaść na wasz obóz?
 — Tak.