Strona:Karol May - Czarny Mustang.djvu/117

—  83   —

 — Tak, o dzień jazdy, ponieważ trzeba ciągle skręcać i przejeżdżać przez doliny i parowy. Wasza kolej jednak niewątpliwie przecina tę przestrzeń w prostej linii, gdyż, aby z waszego Rocky-Ground dostać się do Alder Spring konno, potrzeba około trzech godzin. To właśnie cieszy tak mnie i Winnetou.
 — Czemu was cieszy, sir?
 — Ponieważ uwalnia nas od wszelkiego niepokoju, a zarazem daje nam przeciwko Komanczom w rękę atut, którego pewnie nie przybiją.
 — Ogromnie rad byłbym temu. Może wytłómaczycie nam to?
 — Powiedzcie najpierw, jakie macie połączenie z Rocky-Ground?
 — Nieustanne. Po pierwsze: telegraficzne, mogę więc każdej chwili wysłać depeszę.
 — To pięknie! A kolej? Czy szyny sięgają aż tam?
 — Już od dwu tygodni. My znajdujemy się tu na końcu tymczasowej linii szyn.
 — Jakimi wozami jeździcie?
 — Oczywiście, że nie osobowymi, lecz służącymi do przewozu materyału budowlanego.
 — Czy macie takie wozy?
 — Cały tuzin.
 — I maszynę?
 — Niestety. Wróciła wieczorem do Rocky-Ground.
 — A więc stoi tam?
 — Tak.
 — Napewno?
 — Całkiem pewnie.
 — To bądźcie łaskawi zatelegrafować o lokomotywę!
 — Co? Jak? Telegrafować? — spytał inżynier. —
 — Po maszynę? Telegrafować? Naco? Czy nam tutaj potrzebna? — zabrzmiały zewsząd pytania reszty obecnych.
 Na to rzekł Winnetou spokojnie, ale stanowczo:
 — Mr. engineer niechaj telegrafuje i długo nie pyta! Mój brat Shatterhand wie dobrze, czego chce.