Strona:Karol May - Czarny Mustang.djvu/120

—  86   —

pomóc. Jeśli nam się to uda, weźmiemy do niewoli Czarnego Mustanga. Z nim razem znajdą się strzelby najłatwiej w naszem posiadaniu. Jestem pewien, że potrafimy go podsłuchać. Gdyby się okazało, że wam grozi niebezpieczeństwo, pojedziemy czemprędzej do Rocky-Ground i sprowadzimy tu wszystkich tamtejszych robotników na przyjęcie Komanczów.
 Na te słowa zerwał się inżynier i zawołał radośnie:
 — Do stu piorunów, to myśl znakomita! W takim razie niczego nam nie brakuje, nie mamy żadnego powodu do obaw. Wystrzelamy tych czerwonych łotrów od pierwszego do ostatniego!
 — Zgadzacie się teraz ze mną?
 — Naturalnie! Macie słuszność, zupełną słuszność, mr. Shatterhand. Sprawdza się to, co już raz powiedziałem, że będziemy wam zawdzięczali ocalenie.
 — Jesteście już uspokojeni co do tego, że skłoniłem was do zażądania maszyny?
 — Najzupełniej, sir! Jestem wam nawet niesłychanie wdzięczny za to i postaram się, żeby was w Rocky-Ground stosownie do waszej zasługi przyjęto.
 — Co chcecie zrobić?
 — Zatelegrafuję zaraz po waszym odjeździe, że przybywają do Rocky-Ground dwaj najsławniejsi mężowie Zachodu: Old Shatterhand i Winnetou.
 — To zupełnie zbyteczne, a nawet niebezpieczne.
 — A to dlaczego?
 — Po pierwsze: nie jesteśmy znakomitsi, ani lepsi od innych ludzi, a powtóre: narażacie tem cały nasz plan na udaremnienie.
 — Tego się nie bójcie!
 — Lepiej niech nikt nie wie, kim jesteśmy i czego chcemy. To doniosłoby się do Komanczów.
 — Niemożliwe!
 — Ja sądzę inaczej!
 — Komuż wpadłoby na myśl zawiadamiać o czemś takiem czerwonych?
 — Pamiętajcie o metysie, który całe wasze zaufanie