Strona:Karol May - Czarny Mustang.djvu/125

—  89   —

 — Istotnie.
 — A mój kolega żąda odemnie, żebym wśród nocy, z powodu....
 Wtem przerwano mu. Szczupły człowiek, który stał w drzwiach, zbliżył się i powiedział:
 — Sam jestem ciekaw, co to za ludzie jeżdżą sobie po nocy przez dziki Zachód osobnym pociągiem. Jeśli się w taki sposób....
 Lecz i on zamilkł. Old Shatterhand odwrócony był odeń plecami, lecz odwrócił się na dźwięk znanego głosu. Mały człowiek zobaczył twarz jego i wykrzyknął:
 — Old Shatterhand, Old Shatterhand!
 — Hobble Frank, Hobble Frank! — rzekł równie zdumiony Old Shatterhand.
 — I Winnetou i Winnetou! — wołał Frank dalej, poznawszy teraz Apacza.
 — Uff! — odwzajemnił się wymieniony.
 Wtem jednem słowie zawierało się wszystko, co odczuł Winnetou z powodu tego niespodzianego spotkania.
 — To wy, naprawdę! Old Shatterhand i Winnetou! — powtarzał mały, nie posiadając się z radości. — Chodźcie w moje objęcia, do mego serca, moi panowie! Muszę was zgnieść i udusić! Wszystko mi jedno, czy weźmiecie mi to za złe, czy nie.
 Obejmował to jednego, to znowu drugiego i wołał przytem do urzędnika:
 — Patrzcie, mr. engineer, oto dwaj wielce sławni westmani, o których opowiadałem wam dzisiaj przez cały wieczór. Gdzież ja mogłem przypuszczać, że tak rychło znów ich zobaczę!
 Inżynier przybrał zupełnie inną postawę, prawie uniżoną i odrzekł:
 — Nie potrzebowałem wcale waszego opowiadania, mr. Frank. Znam tych gentlemanów już od wielu lat, oczywiście z ich sławy, przebiegającej wszystkie Stany. Gdybym był wiedział, że to ich przywiezie lokomotywa, byłbym zgotował im inne przyjęcie. Spieszę pobudzić wszystkich moich ludzi i...