Strona:Karol May - Czarny Mustang.djvu/138

—  100   —

ną gromadą Komanczów. Wpadlibyście mu prawdopodobnie w ręce.
 — Czarny Mustang, oprawca myśliwych? — zapytał z przerażeniem inżynier. — Czego on szuka nad Alder - Spring, tak blizko nas? Czy miałoby to może przeciwko nam być wymierzone, mr. Shatterhand?
 — Nie, lecz przeciwko mnie i Winnetou.
 — Jakto przeciwko wam?
 — On wie, że mamy tam przybyć i chce nas pojmać.
 — All devils! Co za szczęście, że dowiedzieliście się o tem! Teraz oczywiście tam już nie pojedziecie?
 — Przeciwnie. Pojedziemy właśnie dlatego.
 — Gdzie wasz rozum, sir? Pędzicie wprost w paszczę niedźwiedziowi!
 — Może ją roztworzyć. Nie pozwolimy się ukąsić.
 — Ależ to zuchwalstwo, do którego nic was nie zmusza!
 — Kto wam to powiedział? Musimy się tam udać, a bardzo łatwo może się stać, że i wy tam pojedziecie!
 — Ja? Jeśli mam być szczery, to oświadczę, że cieszyłbym się bardzo, gdybym tym łotrom mógł wypalić w czerwoną skórę kilku funtami prochu, ale nie ciągnąłbym tej sposobności za włosy.
 — Nie potrzeba też wcale, ponieważ zdarzy się to samo z siebie. Chodzi o waszego kolegę i jego ludzi z Firwood-Camp.
 — O niego? Jakto?
 — Komancze postanowili napaść na niego.
 — Co? Naprawdę?
 — Bez wątpienia. Oto powód, dla którego przybyliśmy do was osobnym pociągiem. Chcemy was prosić o pomoc.
 — Damy wam ją chętnie i w całej pełni. Dlatego więc, dlatego on zażądał lokomotywy! Ten zacny kolega jest wprawdzie tęgim inżynierem, ale w sprawach z Indyanami nie jest ani zbyt doświadczony, ani bohaterem. Może jednakowoż zdać się na mnie i na moich ludzi.
 — Ilu macie robotników?