Strona:Karol May - Czarny Mustang.djvu/148

—  110   —

 — Kaz potrząsnął głową ze zdziwieniem i rzekł:
 — Co to było? Co powiedzieliście? Hannibal ad Boardinghouses?
 — Tak właśnie wyraziłem się, a nie inaczej — odparł Frank z oczyma i z miną pantery, gotowej rzucić się na zdobycz.
 — To przecież błędne — zauważył długi Kaz — tak błędne, że trudno sobie coś gorszego pomyśleć!
 Droll dawał Kazowi znaki, ażeby milczał, ale napróżno, gdyż ten nie znał jeszcze Franka, który był zły już poprzednio, a obecnem sprzeciwianiem się tak został podrażniony, że wybuchnął ze złością na nierozważnego:
 — Co? Jak? Błędne? Chyba pan nie przy zmysłach? Światowej sławy Hobble-Frank miałby utrzymywać coś, co jest nietylko nieprawdą, lecz nawet fałszem, coby się nie zgadzało z wyższą temperaturą nauk? Czy ludzkość słyszała coś tak impertynencko rażącego? Mnie oczywiście takie nieortograficzne wątpienie o mej niezbitej kapilarności nie wyprowadzi z olymfatycznego spokoju, dlatego pytam pana w najsmętniejszej tonacyi h - mol moim głosem bakteriologicznym: o ile to, co powiedziałem, było błędne?
 — To zdanie brzmi właściwie: „Hannibal ante portas“.
 — Tak?
 — Hannibal przed bramami! To był okrzyk trwogi ówczesnych Rzymian.
 — Fi, jak pan to pięknie umiesz wygłaszać! I któż to wmówił w pana ten idyotyzm?
 — O wmawianiu niema mowy. Słyszeliśmy to na godzinie historyi.
 — Ach tak? A cóż to za poczciwiec opowiadał wam takie historye?
 — Nasz nauczyciel historyi.
 — Niemiec, z Plauen, z dziewiętnastego saecularium?
 — Oczywiście!
 — Ten genialny nauczyciel historyi powszechnej nie był zatem starożytnym Rzymianinem?