Strona:Karol May - Czarny Mustang.djvu/165

—  123   —

 — Sam widziałem.
 — I nie pomyliłeś się?
 — Nie. Widziałem jak wsiedli do wozu, a potem jak koń ognisty odjechał z tym wozem w największym pośpiechu.
 — Uff, uff, uff! Przecież zamierzali udać się tu do Alder-Spring! Co ich wygnało tak prędko?
 — Trwoga!
 — Milcz! Winnetou i Shatterhanda nienawidzę w najwyższym stopniu, ale wiem, że strachu ani trwogi oni nie znają.
 — Tak oni nie, ale trzeba uwzględnić, że dwie inne blade twarze są z nimi, nie tak odważne, jak oni. Dla tych bladych twarzy wyruszyli oni tak prędko.
 — Mówisz o trwodze, ale nie wymieniasz, kogo oni tak bardzo się bali.
 — Ciebie i naszych wojowników.
 — Nas? Wszak nic o nas nie wiedzą!
 — O was nie, a przynajmniej niedokładnie, przypuszczają jednak, że czerwoni wojownicy chcą napaść na obóz.
 — Uff, uff! Jak mogli się o tem dowiedzieć? Kto im to zdradził? Może sam byłeś nieostrożny?
 Na te słowa stracił wnuk dotychczasowy spokój i odpowiedział gniewnie:
 — Nie mów o mnie! Czy widziałeś u mnie kiedy nieostrożność? Twoja własna nierozwaga zdradziła wszystko i pozbawiła nas wielkiego połowu!
 Wtem położył dziadek rękę na głowni noża za pasem i zawołał:
 — Chłopcze, nie zapominaj, z kim mówisz, bo cię nóż mój nauczy szacunku, należnego ojcu twej matki i najsławniejszemu wodzowi Komanczów! Jak śmiesz mnie, Czarnemu Mustangowi, zarzucać nierozwagę!
 — Ponieważ ganisz mnie za błąd, który sam popełniłeś!
 — Udowodnij to!
 — Powiedz, czy bylibyśmy dzisiaj wieczorem po-