Strona:Karol May - Czarny Mustang.djvu/179

—  135   —

 — Zacny Kaz usłyszawszy te słowa, zawołał:
 — Czy mam temu łajdakowi dać raz poza uszy? To niesłychana bezczelność! To jeszcze gorzej, niż u spadkobierców Timpego!
 Old Shatterhand skinął nań, żeby milczał, i oświadczył głosem spokojnym:
 — Zapewne, że każdy oskarżony ma swoje prawa i ja najmniej chyba należę do tych, którzyby je chcieli uszczuplać. Dlatego nie będę zważał na twe zuchwalstwo i zapytam cię rzeczowo: Czy jako dozorca Firwood-Campu żywiłeś względem jego mieszkańców uczciwe zamiary?
 — Tak.
 — A dlaczego potajemnie znosiłeś się z Komanczami?
 — Udowodnijcie mi, że to robiłem!
 — Czemuż więc umknąłeś, gdy zauważyłeś, że odczytaliśmy dobrze ślady Czarnego Mustanga?
 — Ja nie uciekłem.
 — A cóż?
 — Mój odjazd nie był wcale ucieczką przed wami. Odjechałem w najlepszej dla was chęci.
 — Jestem rzeczywiście ciekawy, co spowodowało u ciebie tę dobrą chęć.
 — Czemu nie powie ci tego twoja bystrość, którą wysławiają tak bardzo? Ja widziałem obce ślady tak samo, jak wy i słyszałem wasze podejrzenie. Wy byliście tylko gośćmi w obozie, na was nie ciążyły żadne zobowiązania. Ja natomiast miałem pilnować mieszkańców. Dlatego nabrawszy podejrzenia, poszedłem zaraz, aby nieprzyjaciół wytropić.
 — Nieźle to urządziłeś; ta wymówka byłaby wcale znośna, gdybym nie musiał spytać, dlaczego znów tak rychło powróciłeś. Czy aby wybadać, co się dzieje w obozie?
 — Ja nie wróciłem. Skłamał ten, kto w was to wmówił.
 — W takim razie ty sam jesteś kłamcą.
 — Ja? Jakto?
 — Bo sam mówiłeś o swoim powrocie.
 — Kiedy? Gdzie?
 — O tem potem! Odjechałeś zatem, by się dowie-