Strona:Karol May - Czarny Mustang.djvu/203

—  155   —

w nocy. Jednym z pierwszych był inżynier Leveret. Ujrzał ku swojemu zdumieniu Old Shatterhanda i Winnetou, z którymi obok innych stał jego kolega z Rocky-Ground.
 — Wy tu, panowie, to wy? — zapytał całkiem bez tchu. — A tu pali się beczka z naftą! Co to ma znaczyć?
 — To znaczy, że chcemy wędzić czerwonych, mr. Leveret — odrzekł Swan.
 — Czerwonych? Jakich czerwonych, sir?
 — Komanczów, którzy postanowili was napaść i pozabijać.
 — Heavens! Czy miało się to stać już dzisiaj?
 — Oczywiście. Ale teraz siedzą w parowie, którego brzegi obsadzili moi robotnicy, a tu wstrzymuje ich ogień.
 — Ale jak dostali się do parowu i jak wy przybyliście z swoimi ludźmi, mr. Swan?
 — W najprostszy sposób na świecie. Oni tu przyjechali konno, a my pociągiem, który kazałem umyślnie złożyć.
 — A ja o tem nie wiedziałem ani słowa, ani jednego słowa! — zawołał trwożliwy człowiek, którego lęk zwiększał się najwidoczniej. — Dla czego nie zawiadomiliście mnie o tem?
 — Ponieważ czasu nie miałem.
 — Mogliście zatelegrafować!
 — Zaniechałem tego, bo sądziłem, że nie będziemy was potrzebowali i sami unicestwimy zamiary Komanczów.
 — Tak... to co... innego, sir! Czy zdałaby wam się może teraz nasza pomoc?
 — Dziękujemy. Jeśli chcecie się przypatrywać, to zostańcie, lecz zachowujcie się spokojnie i unikajcie zamieszania!
 — Ani mi to przez myśl nie przejdzie! Skoro wam się tak ładnie udało wciągnąć czerwonych w pułapkę, nie chcę uszczuplać waszej sławy i brać ich także do niewoli.