Strona:Karol May - Czarny Mustang.djvu/211

—  161   —

że był w wysokim stopniu dumny i uważał siebie za najsłynniejszego wojownika Komanczów. Pogarda, bijąca z oblicza urzędnika, oburzyła go tak dalece, że zapomniał o swej godności i huknął na niego gniewnie:
 — Czemu nam się tak przypatrujesz? Czy nie umiesz mówić, czy może ze strachu przed nami tak ci się usta zlepiły, że nie potrafisz słowa wydobyć przez wargi?
 — Ze strachu przed wami? — roześmiał się zapytany. — Nie wyglądacie bynajmniej na ludzi, którychby się bać należało!
 — Twoja mowa brzmi bardzo dumnie, ale przeraziłbyś się, gdybyś usłyszał, kim jestem!
 — Nie wyobrażaj sobie zbyt wiele! Bądź sobie, kim chcesz. My znamy cię jako pospolitego złodzieja i rozbójnika, którego powiesimy na dobrym i twardym sznurze.
 — Co pleciesz? Niema człowieka, któryby się odważył choćby pomyśleć o tem, żeby mnie powiesić.
 — Pshaw! Zbrodniarzy się wiesza. Taki już u nas zwyczaj, a ty jesteś zbrodniarzem!
 — Milcz! Jestem Tokwi Kawa, najwyższy wódz Komanczów Naini!
 — To może być, lecz we mnie nie wzbudza podziwu i nie zmienia postaci rzeczy. Jeśli jesteś najwyższym przełożonym tych łotrów, to uwzględnimy twoją rangę o tyle, że powiesimy cię trochę wyżej od twoich ludzi.
 — Jeśli nie mówisz w ten sposób ze strachu, to szaleństwo z ciebie przemawia. Kto chce człowieka powiesić, powinien go pierwej pojmać.
 — Czy sądzisz może, że nie jesteś naszym jeńcem?
 — Jestem, ale będziecie musieli wypuścić mnie natychmiast.
 — Natychmiast? Ach!
 — Tak, natychmiast, gdyż nie możecie podać ważnej przyczyny, dla której pojmaliście mnie i związali.
 — Mylisz się bardzo. Jest na to więcej powodów, niż potrzeba.
 — To je wymieńcie! Tymczasem ja wam dowiodę,