Strona:Karol May - Czarny Mustang.djvu/216

—  166   —

za głupich chłopaków! Mam wielką ochotą zdjąć z niego tę starą bluzę, aby jego skóra zapoznała się z dobrym kijem!
 Old Shatterhand mówił dalej zwrócony do wodza:
 — Przyznaję zupełną słuszność temu białemu gentlemanowi. To niesłychane tchórzostwo kłamać w tem położeniu z taką pewnością siebie. Ja nie wypierałbym się moich czynów i zmusiłbym tem nieprzyjaciela do szacunku dla siebie.
 — Czego Tokwi Kawa nie zrobił, do tego nie może się przyznać — odpowiedział Komancz.
 — Więc rzeczywiście nie byłeś tu wczoraj wieczorem?
 — Nie!
 — Nie rozmawiałeś z dwoma Chińczykami?
 — Nie!
 — I nie odebrałeś im trzech naszych strzelb?
 — Nie!
 — I nie odjechałeś z naszymi końmi?
 — Nie!
 — Ale tego już chyba nie zaprzeczysz, że znasz swego wnuka Ik Senandę?
 — Znam go.
 — On przezwał się tutaj Yato Indą.
 — To stanowczo błędny domysł, gdyż wnuka mego nigdy tutaj nie było.
 — A gdzie on teraz?
 — Na pastwiskach naszego szczepu.
 — W takim razie sam nie wiesz, gdzie on się teraz znajduje.
 — To będzie pewnie w domu.
 — Nie. Zostawiłeś go dziś rano samego na Corner-Top.
 Wódz przymknął na chwilę oczy, może, aby ukryć nagły przestrach, poczem odrzekł szyderczo:
 — Old Shatterhand miewa widocznie sny, nawet gdy nie śpi.
 — Pshaw! Zostawiłeś go tam na straży przy strzelbach, które nam ukradziono.