Strona:Karol May - Czarny Mustang.djvu/22

—   4   —

 Odtąd trzymał się już nieco zdala od rzeki. Towarzysz jego jechał za nim przez chwilę w milczeniu, poczem zapytał:
 — Spadkobierców Timpego? Co to za nazwisko, sir?
 — Nie wiecie o tem? — brzmiała odpowiedź.
 — Nie.
 — Hm! To szczególne! Wszyscy moi znajomi i przyjaciele to wiedzą!
 — Zapominacie, że zobaczyliśmy się po raz pierwszy dopiero przed godziną.
 — Słusznie! W takim razie trudno, żebyście wiedzieli, kto są spadkobiercy Timpego. Ale może o tem usłyszycie jeszcze kiedyś.
 — Może?
 — Tak.
 — Kiedy?
 — Gdy dłużej będziemy razem.
 — Czy nie mógłbym teraz o tem się dowiedzieć, sir?
 — Teraz? Czemu?
 — Bo nazywam się Timpe.
 — Co? Jak? Wy nazywacie się Timpe? Timpe wam na nazwisko?
 — Tak.
 — Naprawdę? Rzeczywiście?
 — Pocóż miałbym przybierać cudze nazwisko?
 — Wonderful! Ja szukam Timpego od wielu lat, wszędzie po wszystkich dolinach i górach, na wschodzie i na zachodzie, we dnie i w nocy, w słońcu i w deszczu, a teraz kiedy wyrzekłem się już odszukania go, jedzie on w taką pogodę u mego boku i prawie obojętnie patrzy, gdy ja omal się nie utopiłem w rzece, a do tego nie mówi mi, kto on!
 — Szukacie mnie? — spytał towarzysz zdziwiony.
 — Tak, tak i po raz trzeci: tak!
 — Dlaczego?
 — No, z powodu spadku!
 — Spadku? Hm! Kto wy jesteście właściwie, sir?
 — Jestem także Timpe.