Strona:Karol May - Czarny Mustang.djvu/221

—  169   —

siebie, dopóki nie przyszła mu pozornie zbawcza myśl o jego wojownikach. Rzekł zatem:
 — Tokwi Kawa nie zna obawy; nie kłamał wcale ze strachu.
 — Przyznajesz zatem, że nas okradłeś?
 — Tak.
 — I że chciałeś napaść na Firwood - Camp?
 — Tak.
 — Co byłbyś zrobił z mieszkańcami?
 — Bylibyśmy ich zabili i oskalpowali.
 — Wszystkich?
 — Wszystkich.
 — Zounds! — zawołał inżynier. — Mnie także?
 Komanczowi było teraz wszystko jedno, czy chciał zgładzić jednego mniej, czy więcej i odpowiedział dumnym, obojętnym, tonem:
 — Nie widziałem cię nigdy i nie wiem, kto jesteś. Gdybyśmy cię byli schwytali, bylibyśmy także ciebie oskalpowali.
 — Dziękuję bardzo, dziękuję serdecznie, mój luby, czerwony sir! Za to miłe wyznanie podziękuję wam jeszcze inaczej. Powiedzcieno, mr. Shatterhand, co teraz uczynimy z tym czcigodnym gentlemanem i jego ludźmi!
 — Najpierw damy mu sposobność do tego, żeby poznał położenie własne i swoich ludzi — odrzekł zapytany.
 — W jaki sposób?
 — Zaprowadzimy go na krawędź parowu, skąd będzie mógł objąć okiem cały stan rzeczy!
 — A potem?
 — Potem on skłoni ludzi swoich do poddania się, jeżeli naprawdę nie postradał zmysłów.
 — Hm! A jeżeli uderzą, zanim on to nakaże?
 — Postaram się o to, żeby się to nie stało.
 — Jak?
 — Już wam to powiedziałem.
 Old Shatterhand zwrócił się do pojmanych strażników i zapytał: