Strona:Karol May - Czarny Mustang.djvu/260

—  202   —

niu mr. Swan. My, to jest Winnetou i ja, moglibyśmy zabić Tokwi Kawę, ponieważ ukradł nam broń i konie, a mimo to obiecaliśmy mu, że ani on nie zginie, ani nikt z jego ludzi.
 — Czy nie daliście tego przyrzeczenia trochę zawcześnie, sir?
 — Stawiam w zamian pytanie: Czy słyszeliście kiedy, żeby Shatterhand i Winnetou postąpili kiedy zbyt pośpiesznie?
 — Nie. Przepraszam was mocno za to!
 — Nie widzę więc powodu do długich narad, gdyż postanowiliśmy już niezłomnie, co się stanie z Komanczami, a sądzę, że co my uważamy za słuszne, to wyda się wam także możliwem do przyjęcia.
 — To mówcie, mr. Shatterhand!
 — Życiu ich nie groziłoby nic nawet wówczas, gdybyśmy mieli podstawę do ukarania ich śmiercią. Jesteśmy chrześcijanami, a zatem nie możemy dopuszczać się mordów masowych.
 — Well! Zgoda! A zatem dalej!
 — Na karę oczywiście zasłużyli, gdyż chcieli napaść na Firwood-Camp. Najlepszą i najsprawiedliwszą karą jest zawsze ta, która nie dopuszcza, żeby zbrodniarz mógł czyn swój powtórzyć. Musimy więc Komanczom odebrać sposobność, albo możność urządzenia rychło nowego napadu. Osiągniemy to w ten sposób, że za zamierzone dziś wtargnięcie do Firwood-Camp weźmiemy ich broń i konie.
 — Egad! To niezłe! To mi się podoba! Ale kto dostanie te rzeczy?
 — Wy i wasi robotnicy. Uważam to za koszta sądowo-karne, które należy rozdzielić pomiędzy was w nagrodę za pomoc.
 — Bardzo dobrze, a ludzie z Firwood-Camp?
 — Z nich tylko ci coś otrzymają, którzy się wkońcu przecież przyłączyli.
 — Jest ich tak mało, że to, co na nich przypadnie, chętnie oddamy.