Strona:Karol May - Czarny Mustang.djvu/291

—  229   —

nie wysuwając całkiem głowy. Po dłuższej chwili podniósł się napowrót i powiedział:
 — Uff! Tutaj są ryby, lecz rękami trudno je łowić, a nie mamy haczka do wędki. Żołądek mnie boli z tej połowy harbuza, którą musiałem połknąć.
 — A jabym zjadł całe bawolę, gdybym tylko dostał — mruknął drugi.
 — Wielki duch opuścił nas zupełnie! — zgrzytnął stary. — Wielki wódz Komanczów, Tokwi Kawa, musi głód cierpieć! Nikt nie uwierzyłby temu!
 — Kto temu winien? Old Shatterhand i Winnetou, którym tego nigdy nie zapomnę!
 Starszy był zatem Czarny Mustang, a siedzący obok niego Indyanin jednym z towarzyszy niedoli. Na twarzy wodza ukazał się dyabelski, niezmiernie brzydki wyraz, kiedy na to odpowiedział:
 — Ten biały szakal, Old Shatterhand, musi nam wpaść w ręce, gdyż wiemy, dokąd się uda i zastąpimy mu drogę. Więcej zawinił on niż szakal Apaczów, Winnetou. Biada im, gdy ich schwytamy!
 — Czy jesteś tego rzeczywiście tak pewny?
 — Najzupełniej.
 — Nie gniewaj się, jeśli oświadczę, że wątpię o tem.
 — Czemu wątpisz?
 — My musieliśmy iść piechotą, a oni mają rącze konie.
 — Ale nasza droga wiodła przez góry jak naciągnięte lasso, gdy tymczasem oni muszą zataczać łuki i okrążać. Czarny Mustang zna wszystkie góry i doliny w tych stronach i obliczył dokładnie drogę, jaką ma przebyć, aby nieprzyjaciół ująć. Wyprzedziliśmy ich, a gdy Ik Senanda powróci z tem wszystkiem, czego nam trzeba, wtedy Apacz i owych pięć białych kujotów, na których czekamy, dostaną się w nasze ręce niezawodnie.
 — Ale czy Ik Senanda wszystko sprowadzi?
 — Z pewnością.