Strona:Karol May - Czarny Mustang.djvu/337

—  269   —

 — Nie. Dla nas jest nietykalny ten, który przychodzi się umawiać. Będzie ci zatem u nas bezpiecznie, jak wśród własnych wojowników.
 — Będę także mógł powrócić, kiedy mi się spodoba?
 — Oczywiście.
 — Chociażbym się nie zgodził?
 — I w takim razie.
 — Nie będziecie się starali mnie zatrzymać?
 — Nie.
 — Czy mówisz prawdę?
 — Zapewniam cię, że nie mam myśli ukrytych.
 — My wierzymy w Wielkiego Ducha, którego wy nazywacie Bogiem. Co jemu przysięgniecie, tego musicie dotrzymać. Przyrzeknij mi więc na waszego Boga, że nie dotkniecie mnie, gdy zechcę odejść!
 — Przysięgam i przyrzekam ci to.
 — Wobec tego przyjdę do was.
 Po upływie krótkiej chwili, podczas której usunięto nieco płonące drzewo tak, że między ogniem a skałą powstała luka, wszedł przez nią wódz. Następnie zbliżył się z wysoko wzniesioną głową i dumnym krokiem do dowódcy białych i usiadł przed nim. Jego mość wiedział, że wedle zwyczaju Indyan zwycięzca miał rozpocząć rozmowę, dlatego milczał, dopóki Mustang po dłuższym czasie nie odezwał się pierwszy:
 — Blade twarze uznały, że byłoby głupotą z ich strony bronić się przed nami?
 — Nie — odrzekł biały. — Tego przekonania jeszcześmy nie nabrali.
 — W takim razie urodziliście się wszyscy bez mózgu. Nikt nie potrafi wspiąć się na te skały, a żaden jeździec, ani koń nie przejdzie przez żar płomieni. Z góry patrzy na was dwieście oczu, a sto strzelb jest gotowych do wygubienia was w przeciągu tak krótkiego czasu, jaki wy nazywacie minutą.
 — Pshaw! My się strzelb nie boimy. W Estrechu