Strona:Karol May - Czarny Mustang.djvu/345

—  275   —

nie zauważyliśmy tego! Mieliśmy właśnie zamiar wydać naszą broń Komanczom.
 — Broń? Co za głupota z waszej strony!
 — To wcale nie głupota, sir! Musieliśmy tak zrobić, chcąc ocalić życie.
 — Ocalić życie? Jakto?
 — Komancze postanowili byli właściwie zabić nas, lecz wódz obiecał w zamian za broń nie tylko życie nam darować, lecz także wolność.
 — I wy uwierzyliście w to?
 — Naturalnie!
 — To wcale nie jest tak naturalne, jak wam się zdaje. On nie miał zamiaru dotrzymać przyrzeczenia, chciał was tylko pozbawić broni, aby was potem pomordować wygodnie.
 — Tempestad! Tak sądzicie naprawdę?
 — Nie tylko sądzę, lecz nawet pewny jestem tego. Zdaję mi się, że nie wiecie rzeczy najważniejszej. Ilu Komanczów stoi przeciwko wam?
 — Trzystu.
 — Jest tylko stu, a my zabraliśmy im broń, leki i konie. Z tego powodu wypędzono ich ze szczepu i teraz włóczą się, aby zdobyć sobie broń i skalpy. Chcieli wam zabrać jedno i drugie, a w dodatku konie. Tych stu ludzi ma zaledwie pół tuzina strzelb, a koni tylko dwa.
 — A do wszystkich dyabłów! To mogliśmy ich wystrzelać do jednego!
 — Oczywiście! Możecie to zresztą jeszcze uczynić.
 — To już przepadło. Przyrzekliśmy im pokój i zobowiązaliśmy się nie naruszyć im wodza.
 — Pshaw! Słowa danego dotrzymajcie. Przeciwko temu nic nie mam, chociaż on nie dochowałby pewnie swojego. Ale ja nie dałem mu słowa, mnie więc wolno go naruszyć. Dokonałem tego już w pewnej mierze, jak to sami widzicie. Przyjdzie wkrótce do przytomności, dlatego trzeba go związać, ażeby nie mógł głupstw robić!
 — A co się z nim potem stanie, sir?