Strona:Karol May - Czarny Mustang.djvu/63

—  37   —

 — Old Shatterhand? Uff! Owa bardzo sławna blada twarz!
 — Z którą śmiało możesz jeść wspólnie. Zbliż się do nas, jedz i pij!
 Zamiast posłuchać tego wezwania, powlókł Indyanin dokoła wzrokiem, jak gdyby kogoś szukał, a potem zapytał:
 — Nie widzę męża czerwonego, który z tobą siedział. Gdzie on?
 — Jest pewnie w drugiej izbie.
 — Nie zauważyłem, kiedy wyszedł. Skoro ty jesteś Old Shatterhand, to on będzie chyba Winnetou, wódz Apaczów.
 — Tak jest w istocie. A gdzie twój koń?
 — Nie jeżdżę konno.
 — Tak? Upsaroka, znajdujący się o tyle dni drogi od swego szczepu, nie ma konia! Czy utraciłeś go po drodze?
 — Wcale nie wziąłem go z sobą.
 — Ani broni, oprócz noża?
 — Żadnej.
 — To niewątpliwie dla ważnych powodów uczyniłeś?
 — Złożyłem przysięgę, że wyruszę bez konia i tylko z nożem.
 — Czemu?
 — Bo Komancze także nie mieli koni, ani innej broni.
 — Komancze? A gdzież oni byli?
 — W pobliżu naszych ówczesnych pastwisk w Dakocie.
 — Komancze? Tak daleko na północy? To szczególne!
 Old Shatterhand od dłuższego czasu już nie wierzył czerwonoskóremu, ale nie dał tego poznać po brzmieniu swego głosu. Czerwonoskóry rzucił nań niemal pogardliwe spojrzenie i odparł:
 — Czy Old Shatterhand nie wie, że każdy indyań-