Strona:Karol May - Czarny Mustang.djvu/92

—  60   —

 — Co?
 — Ślady, które chcą zobaczyć. Gdy wejdziecie, to nie rozpoznamy ich dobrze.
 — Zgoda. Wszak mamy czas.
 Old Shatterhand zakreślił łuk, aby nie przyjść do drzwi prosto, lecz z boku i nie dotknąć śladów, gdyby istotnie były. Potem pochylił się z lampą ku ziemi. Winnetou zostawił konie na miejscu, zbliżył się także i pochylił.
 — Uff! — zawołał. — To były indyańskie mokassyny!
 — Myślałem to sobie! — potwierdził Old Shatterhand. — Tutaj byli czerwoni, ale pytanie: ilu?
 — Mój brat zobaczy to, skoro tylko oddalimy się za tropem od szopy. Tu końskie ślady pomieszane są z ludzkimi.
 — Nie odchodźmy jeszcze! Ślady kopyt świadczą wyraźnie o tem, że konie szły wolno, a byłyby takich śladów nie zostawiły, gdyby były uciekły. Widocznie wyprowadzono je z szopy ostrożnie.
 — Drzwi zasunięte — zauważył Winnetou, wskazując na nie.
 — To nowy dowód, że popełniono kradzież. Konie nie umieją drzwi zasuwać.
 — Ale ludzie umieją! — wtrącił inżynier. — Był to człowiek, oczywiście jeden z robotników, który pokryjomu robił coś w szopie. Podczas tego wyrwały się konie.
 — W takim razie byłby ten człowiek przybiegł do nas, by nas o tem zawiadomić.
 — Tego byłby przecież nie uczynił z obawy przed wyrzutami.
 — Pshaw! Trop nam powie po czyjej stronie słuszność, po mojej, czy po waszej. Ilu białych robotników zatrudniacie, sir?
 — Tylu, ilu widzieliście w shopie.
 — Czy wszyscy teraz tam byli?
 — Wszyscy.
 — To ładnie. Zwracam waszą uwagą na to, że nikt