Strona:Karol May - Czarny Mustang.djvu/94

—  62   —

Proszę was o to usilnie. Tu byli Indyanie i zapewne Komancze. To dla was nie jest drobnostką!
 — Pshaw! Pewnie biedacy, którzy chcieli ukraść trochę żywności, a nieszczęśliwym przypadkiem dostali się do waszych koni.
 — Cieszyłbym się, gdyby tak było. Obawiam się jednak, że zaszło coś zupełnie innego. Czerwoni byli widocznie w porozumieniu z waszymi Chińczykami.
 — Oho!
 — Tak! Wszak widzicie, że rozmawiali tutaj z sobą. Gdyby nie było porozumienia, byliby Indyanie zdmuchnęli Chińczyków.
 — Tak sądzicie, sir?
 — Napewno! A teraz patrzcie: najpierw było tu tylko trzech czerwonych, a czwarty przyszedł do nich z za shopu. Czy domyślacie się, kto to mógł być?
 — Może ten Juwaruwa, którego nie chcieliście wypuścić?
 — Tak jest, to on był.
 — W takim razie pragnę jedynie wiedzieć, którzy to dwaj z moich Chińczyków!
 — Zapytajcie ich samych! Wątpię jednak, czy się czego dowiecie.
 — Winni będą się bali przyznać.
 — My mimo to ich wyszukamy.
 — Tak się wam zdaje?
 — Nawet pewni jesteśmy tego.
 — Czy za pomocą śladów?
 — Może, a może nie. Ale w każdym razie w inny sposób. Obecnie dajmy temu pokój i zajmijmy się tylko czerwonymi. Chodźcie!
 Ruszyli teraz nie poczwórnym już, lecz potrójnym tropem, póki nie doszli tam, gdzie Tokwi Kawa rozmawiał z metysem i skąd ten drugi powrócił do shopu. Potem zawiodły ich ślady na przednią stronę shopu, gdzie Komancze czekali na metysa. Zbadawszy i to miejsce, rzekł Old Shatterhand:
 — Teraz wszystko pojmuję. Przyszło tu czterech