Strona:Karol May - Dżafar Mirza II.djvu/111

 — Dlaczego tak wrzeszczą? — zapytał Pers. — Chyba nie schwytali naszych towarzyszów?
 — Nie. Towarzysze znajdują się przed nami. To ryk wściekłości Komanczów, którzy uświadomili sobie, że nie będą w stanie oswobodzić wodza. Wrócili do obozu i zauważyli, żeś pan zniknął i że ponadto zabrano im jednego z wojowników.
 — Będą nas ścigać!
 — Niech spróbują! Bądź pan zadowolony, że wyprawa moja się udała. Gdyby nie to, dzień dzisiejszy byłby ostatnim dniem twego życia, sir.
 — Sądzi pan naprawdę, że byliby mnie zamordowali?
 — Bez litości.
 — Okropni ludzie! U nas żyją także półdzikie ludy, przed któremi trzeba się mieć na baczności, ale nie tak krwiożercze jak Indjanie.
 — Na podstawie doświadczenia twierdzę coś wręcz przeciwnego. Jakże często na Wschodzie dybano na moje życie jedynie dlatego, że nie jestem muzułmaninem. Tymczasem Indjanin nie zna nienawiści na tle