Strona:Karol May - Dżafar Mirza II.djvu/18

dok pana napełnia mnie prawdziwą rozkoszą.
 Nie chcąc jeszcze bardziej podniecać czerwonoskórych, nie odpowiedziałem na te słowa Jima Snuffle. Wpobliżu białych, tuż pod skałą, zatrzymałem się, zsiadłem z konia i, oparłszy się o ścianę skalną, usiadłem na ziemi.
 Indjanie otoczyli mnie półkolem, ale trzymali się w pokaźnej odległości, gdyż tajemniczą strzelbę miałem gotową do strzału. Przynajmniej chwilowo czułem się bezpiecznie.
 Stary, który ochłonął z przerażenia, pokazał się znowu; skinąłem nań i rzekłem:
 — Niechaj mój czerwony brat przeczyta totem. Zrozumie, że przybyłem tu, aby uchronić od śmierci wodza Komanczów, To-kei-chuna.
 — Od śmierci? — zapytał z przerażeniem. — Znajduje się w niebezpieczeństwie?
 — Nawet w bardzo wielkiem. Jeżeli w przeciągu okresu, który biali zowią pół godziny, nie wrócę do niego, umrze.
 — Uff — uff — uff! — — rozległo się w półkolu.