Strona:Karol May - Dżafar Mirza II.djvu/63

 — Staraliśmy się nie pozostawiać widocznych śladów.
 — Pshaw! Kto, jak kto, ale Old Shatterhand zauważy je z pewnością! Daliście im przestrogę, wydarliście ich z moich rąk. Zły duch podszepnął wam najgorszą myśl. Z rozkoszą zabrałbym wam za karę leki!
 Przez długą chwilę panowała głucha cisza. Wódz zastanawiał się widocznie, co począć dalej. Znajdowałem się wpobliżu kryjówki czerwonych — dzieliło mnie od niej kilka krzaków. Gdybym przybył o minutę wcześniej, byłbym spotkał całą trójkę i uwolnił Dżafara.
 Rozległ się znowu głos wodza:
 — Widzicie, nikt nie przychodzi. Old Shatterhand otrzymał przestrogę. Prawdopodobnie ujdzie wraz ze swoimi ludźmi, gdyż jest to najchytrzejszy z pośród lisów sawany. Zato tem mocniej trzymać będziemy tego białego; niechaj przynajmniej on zginie przy palu na Makik-Natun, opodal grobów wodzów. Teraz musimy się przedewszystkiem dowiedzieć, gdzie są blade twarze.
 — Czy mam ich poszukać? — zapytał