Strona:Karol May - Fakir el Fukara.djvu/10

więcej na tych miejscach, gdzie raz znalazł zdobycz, niż tam, gdzie mu się nic nie trafiło. Możliwe więc, że pojawi się tu prędzej, niż to przypuszczasz.
 — A niechże nas strzegą wszyscy święci całego kalifatu! A może on wcale się nie oddalił i czai się gzieś w ukryciu?
 — Gdyby tak było, zauważyłbym był niezawodnie jego ślady. Pominąwszy to zresztą, musimy zachować wielką ostrożność, bo lwy tego gatunku odznaczają się wielką przebiegłością i nie dają znać o sobie rykiem, jak to czynią inne ich pobratymce. One się skradają bardziej może zręcznie i ostrożnie, niż pantery i rzucają się na swoje ofiary znienacka, bez wydania z siebie głosu. Zastrzeliłem raz takiego zatwardziałego grzesznika, który tylko raz ryknął z uciechy, że wpadł na ślad ludzki. Potem zaś zbliżył się chyłkiem i po cichu, jak kot.
 — Co ty mówisz, effendi! Ty zastrzeliłeś takiego potwora?
 — O, nietylko jednego.
 — I trafiłeś?
 — Mój kochany, ja nigdy nie chybiam celu. Zdarzało mi się to jeszcze w chłopięcych latach, gdym się uczył strzelać, ale teraz... szkoda przecie kul i prochu na wiatr.
 — I zabiłeś lwa?
 — Powiedziałem ci to przecie wyraźnie.
 — A iloma strzałami?

8