Strona:Karol May - Fakir el Fukara.djvu/108

 — Gdzież jest twój namiot?
 — Nie używam nigdy namiotu, lecz mieszkam stale we własnym domu w Suezie.
 — Czemże ty jesteś?
 — Handluję wszystkiem, co tylko pod rękę podpadnie, najchętniej jednak...
 Nie dokończyłem, robiąc wiele mówiącą minę i gest ręką na znak, że nie wypada dokończyć rozpoczętego zdania.
 — Zakazanym towarem? — podchwycił w sam czas.
 — A gdyby tak było, czy wolno mi się przyznać do tego otwarcie?
 — Mnie możesz to powiedzieć i bądź pewny, że cię nie zdradzę.
 — Czasem istotnie milczenie więcej warte, niż mowa.
 — O, nie zawsze. Jeżeli jakiś kupiec chce dobrze zarobić, to musi ostatecznie mówić z kimś o tem.
 — W tym wypadku rzeczywiście wygadałem się z tego powodu, ale narazie nie o interes idzie.
 — Jeżeli jednak się nie mylę, jeżeli dobrze cię zrozumiałem... Przybyliście tu na wielbłądach, a gdzie udacie się dalej?
 — Kupować.
 — Co?
 — No, to — burknąłem niejasno, aby się raczej sam domyślał na swój sposób.

106