Strona:Karol May - Fakir el Fukara.djvu/126

którego z nas zatrzymać. Następnej chwili jednak odzyskał świadomość i krzyknął donośnie:
 — Trzymaj ich! — Wszyscy co do jednego, marsz za nimi w pogoń!
 Wszystko, co żyło, zerwało się na równe nogi i pobiegło w las, nawet Ibn Asl z obydwoma swoimi towarzyszami. Ja zaś odbiegłem nie więcej niż dwadzieścia kroków i zwróciłem się nagle wtył w kierunku, gdzie kończył się krąg świetlny ognisk obozowych. Pociągnąłem za sobą Ben Nila w trzcinę i obaj przykucnęliśmy do ziemi. Tuż poza nami rozlegały się bezustannie głosy szukających nas bezskutecznie opryszków.
 — Czemu nie uciekasz dalej? — pytał Ben Nil.
 — Oni nas nie dogonią.
 — Ależ ja wcale uciekać nie chcę.
 — Miałżebyś tu pozostać?
 — Bynajmniej, chcę tylko przekonać przez to Ibn Asla, że nie dam sobie rozkazywać. Teraz wszyscy zniknęli już za drzewami, chodźmy!
 Wyleźliśmy z wysokiej trzciny i pobiegli bardzo szybko w kierunku ogniska, przy którem siedział był Ibn Asl. Usiadłem tu najspokojniej w świecie i rozejrzałem się wokoło. Leżłay tu trzy strzelby i trzy fajki, obok zaś garnek gliniany z tytoniem. Nałożyliśmy co żywo fajki i zapaliliśmy je, wtem ozwały się tuż wpobliżu głosy niesłychanego zdziwienia:

124