Strona:Karol May - Fakir el Fukara.djvu/28

 — W takim razie, effendi, jużeśmy się zgodzili na wszystko.
 — To znaczy, że oddajecie życie fakira w ręce Ben Nila.
 — Tak.
 — A zatem jużeśmy się porozumieli. Możesz to oznajmić swoim towarzyszom.
 Żołnierz oddalił się zadowolony bardzo z obrotu sprawy, a Ben Nil chwycił mą rękę i ozwał się?
 — Dziękuję ci effendi. Prawu pustyni stanie się zadość i, mam nadzieję, nie powtórzy się straszna zbrodnia, jakiej byliśmy świadkami.
 — Idź więc i wbij związanemu i bezbronnemu starcowi nóż w piersi. To bardzo szlachetne i — bohaterskie!
 Na te słowa spuścił wzrok ku ziemi. Widać było, że walczy z samym sobą. Po chwili podniósł głowę i zapytał:
 — Czy ten starzec należy istotnie do mnie i czy mogę z nim uczynić, co mi się podoba?
 — Możesz.
 — Dobrze. Wykonam zemstę zaraz.
 Zerwał się i dobył noża, gdy wtem przyskoczył ku niemu fakir el Fukara i chwycił go za ramię:
 — Stój! To byłby mord, a ja na to nie pozwolę!

26